Australia: New South Wales

Dag trouwe bloglezers, inmiddels zijn we weer terug in ons kleine kikkerlandje! De reis was fantastisch, we hebben ongelooflijk veel verschillende indrukken opgedaan. We hebben veel berichten ontvangen van vrienden en familie dat er nog steeds grote belangstelling bestaat voor de rest van onze avonturen. Daarom zijn we de beroerdste niet en zullen we de komende dagen de laatste verhalen en foto’s met jullie delen. Dit reisverslag beschrijft onze belevenissen in New South Wales, een deelstaat van Australië aan de oostkant.

Op 29 december vlogen we van Alice Springs naar Sydney en checkten we ’s avonds in in ons hostel. De enige accomodatie die Marjolein al zeven maanden van te voren had vastgelegd. We besloten die avond een bioscoopje te pakken en naar de film Australia te gaan. Hoewel deze film vanwege de overdadige commercialisering door bijna iedere Ozzy wordt uitgekotst, vonden wij het een mooi verhaal, met voor ons herkenbare beelden van Darwin. Een aanrader voor iedereen die deze film nog (steeds) niet gezien heeft.

Om de veelzijdigheid van Sydney goed mee te krijgen, hebben we de daarop volgende dagen erg divers ingedeeld. Zo begonnen we op aanraden van vrienden de 30ste met een stadswandeling. De korte tocht van Hyde Park naar het Opera House, via de kleurrijke Botanical Gardens, was prachtig (niet voor niets wordt deze wandeling door locals als de mooiste van de stad beschouwd). We waren daarbij wat lang blijven hangen op Mrs Macquaries Point voor het perfecte kiekje van het Opera House en de Harbour Bridge daar achter. Wat later in de middag dan verwacht eindigden we voor het Opera House en boekten de Essentials Tour voor een kijkje achter de schermen van dit architectonische hoogstandje. Grappig weetje is dat de architect Jorn Utzon vanwege gerommel in de financiering al voordat zijn meesterwerk volledig geconstrueerd was, boos terug is gereisd naar zijn geboorteland Denemarken. Hij is daarna nooit meer teruggekomen om het eindresultaat met eigen ogen te aanschouwen. Zelfs toen de Australische overheid veel later haar excuses aanbood en hem verzocht het interieur te ontwerpen, deed hij alles van huis uit en stuurde Utzon zijn zoon naar Sydney om de honeurs voor hem waar te nemen.

Met even grote vastberadenheid als Utzon sprongen we vervolgens op de ferry voor een waterreisje van Circular Quay naar Manley Beach. Het kost een paar schramele dollars en is daarmee waarschijnlijk de goedkoopste manier om de stad vanaf het water te zien. Het geeft goed zicht op Sydney’s skyline, indrukwekkende binnenhavens (een National Park) en na het aanmeren is het slechts vijf minuten wandelen naar een van mooiste stranden van de stad. Het mooiste is nog wel dat je het nog een keertje over kan doen op de terugweg.

Tip voor meerdaagse stadsbezoekjes: koop een travelpass van 3/5/7 dagen. Niet alleen geeft dit onbeperkt toegang tot het flexibele trein- en metronetwerk, ook de verschillende ferries (inclusief de laatstbeschrevene) zitten daarbij.

Mrs Macquaries Point had zo’n enorme aantrekkingskracht op ons, dat we besloten ook op oudjaarsdag daar naar toe te gaan. De beste plek bij uitstek om het vuurwerk te aanschouwen en elk jaar staan de mensen vroeger voor het hek te drammen om naar binnen te mogen. Om zeker te zijn van een plekje hadden wij om 9.45am afgesproken met Ingo en Roxanne, onze nieuwste vrienden van de Outback tour. Wij ontmoetten hun achter aan de rij, waar de wachttijd inmiddels al was opgelopen tot zes uur. Alle morele bezwaren ten spijt, we besloten voor te dringen en konden na drie kwartier naar binnen (je bent Nederlander of niet). Omdat we tot de eerste groep mensen behoorden hadden we zelfs het geluk om tot een verder beperkte zone binnen te dringen (nog maar 3000 feestgangers waren daar toegestaan), waarvandaan we perfect zicht hadden op Opera house en Harbour Bridge. Na zorgvuldig analyseren van de omgeving, vonden we voor ons gevoel de beste vier plekjes in Sydney en gooiden snel onze strandlakens neer.

In tegenstelling tot wat we vooral gewend waren, was deze Oudjaarsdag er een met hoge temperaturen (30+). Na een aantal drankjes waren we ons daar al snel niet meer van bewust en hebben we vooral veel gelachen. We werden pas stil voor het eerste familievuurwerk om 9.00pm. Van alle kanten zagen we fonteinen van pijlen de Sydney skyline ontstijgen. Ademloos keken we toe en hoorden het karakteristieke kassatoontje als er weer een pijl ontplofte. Nee, Sydney had niets bezuinigd. Het mooiste was dat iedereen wist dat dit familievuurwerk een opwarmertje was voor middernacht. Opgewonden over wat zou volgen bezuinigden wij niet op flessen champagne. Vier bodems later telden we af voor het hoofdvuurwerk. Nog grootser, nog langer en nog duurder, maar niemand die daarover inzat. Wat was het bijzonder om het vuurwerk, wat elk jaar op televisie te zien is, eens met eigen ogen te aanschouwen. Waar we ons avontuur op Times Square twee jaar geleden nu vooral als een lichamelijke beproeving en “once in a lifetime” herinneren, gaat Sydney de boeken in als comfortabel genieten en daarmee een reden om het snel nog eens over te doen!

Traditioneel luidden we 1 januari in met een Nieuwjaarsduik. Hier eens een keertje geen ingevette lichamen, UNOX-mutsen en snert, maar schaars geklede mensen die onbekommerd dobberden in het lauwe water van Bondi Beach. Ons eerste goede voornemen voor het nieuwejaar om vooral op sportieve voet verder te gaan, werd vormgegeven met een panoramische kustwandeling naar Coogee Beach. De wandeling van ongeveer twee uur is zeker aan te raden. Doe je het helemaal perfect, beloop je het pad tegen een achtergrond van de ondergaande zon.

De laatste dag in Sydney bezochten we het stukje stad aan de noordkant van de rivier. Daartoe staken we het water  over via de Harbour Bridge. We gingen op bezoek bij de premier van Australië en stonden netjes op tijd voor de oprijlaan van Kirribilli house op kirribilli Avenue 1 in de wijk Kirribilli. Jammer dat hij de afspraak was vergeten, want de poort bleef goed dicht. We lunchten in het Luna park en namen de ferry naar het Sydney aquarium. Na een paar uur verwonderen kwam helaas toch het harde besef dat ons stadsbezoek nu snel over zou zijn. Gelukkig werden we snel verblijd met een telefoontje van Ingo en Roxanne. Zij hadden een auto gehuurd en hadden nog plek voor twee personen om hun te vergezellen op een retourtje Blue Mountains National Park.

Drie mensen die zichzelf tot doel hadden gesteld zoveel mogelijk te zien en een chauffeur die als hobby graag testrijder is, vormden een ideale match. Binnen no-time zagen we alle uitzichtpunten en holden we alle wandelroutes af. Het meest populaire punt onderweg was Echo Point, waar honderden Japanners uit groepsbussen stappen om het ideale plaatje te schieten van de Three Sisters, drie vrij identieke rotspunten die toevallig erg dicht naast elkaar staan. Indrukwekkend zeker, hoogtepunt van het Blue Mountains National Park was het echter niet. Dat waren de Jenolan Caves de dag daarna. Een zeer uitgebreid grottenstelsel waarin kalksteenformaties de creativiteit prikkelen. Iedere stalagmiet, danwel stalagtiet, had een naam. Sommige creaties hadden verdacht veel weg van huisdieren, families met kinderen en op een bepaald moment herkenden we de Three Sisters, ditmaal een miniatuuruitvoering. Reinier keek goed uit voor de laaghangende knock-out, punch-down en concussion rocks. De Lucas Cave is de bekendste en niet zonder reden. Het herbegt verreweg de grootste kamers van alle grotten en is daarmee geschikt voor bruiloften en concerten.

Op 4 januari zetten Ingo en Roxanne ons af op een stationnetje en scheidden onze wegen. Per trein reisden we terug voor een paar uur Sydney voordat we uiteindelijk in ons definitieve vervoersmiddel voor de 3,5 week daarop stapten: de Greyhound bus. De eerste busrit die we gepland hadden was gelijk een vrij lange, namelijk een overnachtse trip naar Byron Bay. We probeerden te slapen, maar de krappe plekken maakten dat bijna onmogelijk. Immer goedgehumeurd praatten we met medereizigers en kregen verontrustend nieuws te horen. Geruchten gingen dat er in Byron Bay geen enkel bed meer te vinden was vanwege de enorme vakantiedrukte. Nuchter als we waren, dachten we dat dat niet zo´n vaart zou lopen. Snel na aankomst liepen we zeven hostels in en uit en kregen we elke keer hetzelfde antwoord. Alle hostels waren volgeboekt. Blijkbaar was geen enkel woord van medereizigers overdreven geweest en had iedereen na oud&nieuw de behoefte gevonden met ons mee te reizen noordwaards. Een uiteindelijk appartementje voor $250 vonden we overdreven en we besloten dat we snel weg wilden uit deze chaos. Om diezelfde chaos gelijk maar een paar dagen voor te blijven namen we daarom onze posities in achter een computer met internet. We maakten een nieuw plan, boekten alle accommodatie ver vooruit. Niet alles ging vanzelfsprekend, maar een paar uur later was er een gloednieuw reisschema.

We namen de bus naar Brunswick Heads, een plaatsje op een kwartier rijden van Byron. Zelfde formule aldaar van strand, restaurantjes en hotels, met echter een groot verschil: de horde (dagjes)toeristen was vervangen door een handjevol gezinnen met kinderen. De chaos was ingeruild voor een oase van rust en daarom zijn we drie nachten gebleven. Het Brunswick Hotel waarin we sliepen was ’s avonds het centrum van gezelligheid in het dorpje. Letterlijk iedereen kwam samen in de beergarden om een hapje te eten en met pullen bier in de hand te luisteren naar live optredens. Er valt niet veel meer te vermelden over de dagen in Brunswick, behalve dat Marjolein een uitgesproken bierdrinker werd. De combinatie van goudgeel vocht met nacho’s en cricket op TV was voor haar het summum van de vakantie. Reinier klaagde geen moment.

Met nieuwe energie stapten we in de Greyhound bus om vijf uur later uit te stappen in Surfers Paradise. Een van de weinige steden waar we absoluut geen verwachtingspatroon van hadden. Onbewust van Surfers grootte bleken we een hostel geboekt te hebben dat op een uur lopen van het centrum lag. Erg was dat zeker niet, het gaf genoeg aanleiding voor een sportieve wandeling over het strand. Toen we onze sandaaltjes uitrokken en het strand opliepen vielen we in de volgende verbazing. De skyline die in de verte opdoemde was groots en werd groter met elke stap die we zetten. Het grootste gebouw van de stad behoord tot de top 20 van hoogste gebouwen ter wereld. Eigenlijk past zo’n gebouwenrij niet bij het gevestigde beeld van een badplaats, maar wij vonden het wel wat hebben. Het enige nadeel is dat er geen straaltje zon meer op het zand valt na vijf uur ’s avonds.

De tweede en meteen laatste dag in Surfers Paradise (meer heb je echt niet nodig) waagden we onze eerste surfles bij de Cheyne Horan surfschool (zoals iedereen vast wel weet, is Cheyne een voormalig wereldkampioen). We kregen les van een typische surfdude. Zijn manier van praten was zo tergend langzaam, dat we af en toe bijna een paar nieuwe batterijen in zijn systeem wilden duwen. Eigenlijk waren zijn “three steps to surfing” in een keer ook wel duidelijk, maar hij vond het nuttig om alle stappen nog eens rustig afzonderlijk opnieuw uit te leggen. Gelukkig konden we na drie kwartier het “liggen”, “peddelen” en “staan” in de praktijk brengen. Het moet gezegd worden, dat ging vrij aardig. Meerdere keren bedwongen we al staande een golfje. Omdat overmoed gevaarlijk kan zijn, herinnerde onze instructeur ons eraan alle capriolen te beperken tot de kleine witte golfjes die reeds omgeslagen waren. Maar Reinier negeerde alle adviezen en peddelde iets verder dan knieëndiep de zee in. In de verte zag hij een mooie golf loeren. Hij dacht aan alle theorie en draaide de neus van zijn plink richting het strand. Al peddelend werd de dragende kracht van het water voelbaar en subtiel sprong hij rechtop en stond op de plank. Zijn poging bleek vooral gedreven door hoogmoed, want de val volgde snel. Hij had een andere grote golf die van de zijkant naderde niet zien aankomen. Toen de twee golven samenkwamen was het natuurgeweld te groot en belandde het slachtoffer head-first in het water. Ineens zag hij geen hand voor ogen en deed daarom bliksemsnel zijn handen voor zijn ogen om de contactlenzen op te vangen. Hulpeloos als een blinde zonder geleidehond werd hij uit zee gevist en het betekende einde oefening voor hem. Een rubber lensje met zandkorrels gaat helaas niet direct terug te ogen in. Gelukkig was de les vijf minuten later afgelopen en werd de groep op het strand herenigd. Het was een leuke eerste ervaring met surfen.

Stay tuned for Queensland.