Een week in Laos

Daar zijn we weer. Ditmaal een berichtje typende vanuit Phnom Penh, de chaotische hoofdstad van Cambodja. Ons vorige reisverslag eindigde in het noorden van Thailand, deze post beschrijft onze ervaringen in Laos.

Laat in de avond vertrokken per minivan naar het Thaise grensstadje Chiang Kong. Een korte overnachting aldaar en vervolgens in alle vroegte naar de douane. Daar wat papierwerk en per longtail boat naar de overkant, Huay Xai. Op Laothiaans grondgebied werd het visum gekocht. Markant detail is dat de Duitsers meer moesten betalen. Na deze officiele handelingen, begon onze tocht per slow boat naar Luang Prabang over de Mekong rivier. Slow duidt in dit geval op de twee dagen reistijd, zijn faste tegenhanger deed het in een dag, maar is (te) gevaarlijk in het droge seizoen.

Gewaarschuwd voor de harde houten bankjes hadden we zachte kussentjes gekocht. Deze bleken overbodig toen we aan boord stapten; een boot met louter vliegtuig- en autostoelen. Wat een ontzettende geluksvogels zijn we toch. Na de eerste tocht temidden van dichtbegroeide jungle en met gestrekte beentjes arriveerden we tegen de avond in Pak Beng. Dit stadje is voor iedereen een tussenhaven, dus een kamer vinden was een mooie uitdaging. Na een nachtje klamboe ophangen en negeren van hanengekraai waren we weer vroeg op om onze plaats op de luxe boot zeker te stellen. Dat lukte en zes uur later kwamen we aan in Luang Prabang.

Wat een idyllisch stadje, gelegen op een schiereiland daar waar Mekong en Nam Khan rivieren kruisen en vol met hotels, massageplekken en prima restaurants. Ook het culturele gedeelte achtten we de moeite waard en daarom huurden we fietsen voor de volgende dag. Na Wat Xieng Thong reden we verder het eiland rond. Reinier besloot om de Mekong rivier eens van dichtbij te bekijken. Het korte stukje lopen naar beneden bleek echter ingewikkelder dan in eerste instantie verwacht. Een aantal ferme stappen later zat hij totaan de dijen vast in drijfzand en riep Mar om hulp. Als ware attractie fietsten we snel terug naar het guesthouse om de klei te lozen.

Met nieuwe kleren werd het royal palace museum aangedaan, met veel kunst en fototentoonstellingen over meditatie. Vervolgens 319 treden omhoog om de tempels op Phu Si mountain te bekijken en te genieten van een prachtig uitzicht (bij zonsondergang) over de stad. Op de night market kocht Marjolein een authentieke zijden shawl. Een Thaise massage hadden we al achter de rug, verstandigerwijs namen we ditmaal een oliemassage en vielen 's avonds makkelijk in slaap.

De volgende ochtend ging om 5.00 de wekker. We haastten ons naar de hoofdstraat alwaar voor ons een plekje was gereserveerd met kleed, krukjes en twee bakjes sticky rice. Hoewel we zelf ook hongerig waren gaven we dit weg aan honderden monniken, die traditioneel iedere ochtend rond 6.00 op deze manier aan hun eten komen. Met nog sticky fingers huurden we mountainbikes voor een gewaagde tocht naar Tat Kuang Si. Deze prachtige locatie ligt 32 km ten zuiden van Luang Prabang en trekt toeristen om zijn grootse watervallen. De fietstocht was zwaar, heet en op enige momenten met hellingshoeken van 10-20%. Onderweg werden verschillende dorpjes aangedaan. Alle dorpskindertjes waren de Engelse taal machtig, althans eigenlijk slechts een zin: you can buy 1 for 5000. Uit een kindermond is dit moeilijk te negeren en uit liefdadigheid hebben we dan ook maar armbandjes gekocht. Na ruim twee uur kwamen we boven aan de top. Er was nog wat energie over om een wandeling over de prachtige waterval te voltooien, maar een uur later waren we op en vonden afkoeling in een rivierbedding van de waterval. Heerlijk!

De meeste mensen zouden op dit moment besluiten de mountainbikes op de Tuk Tuk te laden, maar Marjolein vond het nodig om toch echt terug te fietsen. Ze nam Reinier op sleeptouw op de meest steile stukken en na een uitputtingsslag van 1.35 uur en veel verbaasde gezichten waren we terug bij ons guesthouse. De backpacks werden ingepakt ter voorbereiding op de hobbelige tocht naar Vang Vieng.

Daar aangekomen direct een tour geboekt voor de volgende dag en 's avonds liggend gegeten in een restaurant. Het bleek moeilijk om tijdens tegelijkertijd eten van de soep en kijken naar Friends, niet te knoeien (zie foto's). 's Ochtends werden we opgepikt door een waardeloos busje om 40 km verder goed doorgeschud in een kajak te belanden. Met Marjolein als stuurvrouw en Reinier als brute kracht trotseerden we graad drie stroomversnellingen van de Mekong en sloegen we als een van de weinigen niet om. We zouden lunch krijgen onder een voorwaarde: er zou van de rotswand worden gesprongen.

Als enige stoere vrouw volgde Marjolein een groep mannen om eerst van vier meter hoogte in het water te plonzen. De twaalf meter hoge sprong durfde alleen Reinier aan. Hij sprong zonder nadenken, dit in tegenstelling tot een Britse held op sokken, die na een uur twijfelen op de rand, weer lopend naar beneden kwam en daarmee de avondplannen van zijn familie wel in het water had laten vallen. Na de lunch kajakten we verder naar Vientiane en 's avonds kwamen we aan in het centrum van de hoofdstad. Met een verjaardag in het vooruitzicht zochten we naar een luxer onderkomen dan voorheen en dit werd gevonden in een hotel met uitzicht over de rivier. We aten 's avonds met een gezellig Nederlands stel, die ons van goede tips voorzag voor de aanstaande reis in Maleisie. Met gevulde magen en notitieblokjes belandden we in bed en Marjolein dacht heerlijk in slaap te vallen. Echter, Reinier terroriseerde haar nachtrust door op muggenklopjacht te gaan (het was slechts 1 bloeddorstig exemplaar) en haar in zijn eigen slaap per ongeluk hard op de kop te meppen.

Het fietsen hadden we inmiddels wel onder de knie, dus huurden we een scooter. Reiniers eerste keer, dus er werd geoefend op een prachtig stukje los zand naast de verhuurder. Vrij onverstandig, zo bleek, want na twee bochten lag hij met scooter en al zand te happen. Bezorgde blikken van verhuurders en Marjolein (want die moest achterop) maanden hem zijn avontuurtje voort te zetten op asfalt. Dit ging stukken beter en binnen no-time zaten we 35 km ten noordoosten van de stad in een groot Buddha-park. Xieng Khuan herbergt honderden beelden van verschillende soorten en maten en is het resultaat van een uit de hand gelopen hobby van een excentrieke yogi-priester. Op volle toeren raceten we vervolgens naar Pha That Luang (de gouden stupa op het Laothiaanse wapenschild), Patuxai (de replica van Arc de Triomphe) en Wat Si Saket. Omdat we de scooter toch hadden, eindidgen we onze avond in een bar met bowling en pooltafels. Reinier verbeterde zijn bowlingrecord met 1 punt!

De volgende ochtend werd Reinier blij verrast met een taart en kaarsjes. Marjolein had in het geheim daarvoor de regelingen getroffen met de hoteleigenaar. Erg lief van haar en zo werd de 24ste toch een echte verjaardagsdag. Reiniers verjaardag was voor de verandering een relaxt dagje zonnen aan het zwembad van het Lao Plaza hotel, het meest luxe hotel van de stad (land). De lobby van het hotel gaf tijdelijk een sterk constrast tussen twee mensen gehuld in badkleding en handdoeken en tientallen beter afgeklede zakenlieden en politici. Dit hotel bleek middelpunt te zijn van een belangrijke conventie waar de Laothiaanse minister-president, secretaris-generaal van de VN en andere topfunctionarissen aan deelnamen. Aldus, dat lazen we de volgende dag in de krant, want om hun hadden we ons toch echt niet bekommerd. Wij waren op dat moment met gedachten elders en plandden in alle rust (en flink wat dollars armer) onze reis in Maleisie. 's Avonds werd er geskyped met familie en werden een aantal vluchten voor de komende dagen geboekt.

Het diner daarna is noemenswaardig om twee redenen. Het was de laatste keer in Laos (het volgende verslag beschrijft Cambodja) EN Reinier heeft voor de eerste keer een gerecht laten staan, omdat het te pittig was (De papaya salad was op de schaal van pittigheid volgens hem een dikke 11).

Iedereen bedankt voor de leuke reacties en felicitaties, we waarderen dat onzettend.

Groeten,

R en M