Australia: the Northern Territory

Voordat we het Continent Azië zouden verlaten, hadden we een dagje Singapore ingepland. Bij aankomst op het Singapore Changi International Airport moesten we een gevoel van heimwee onderdrukken, want de gelijkenis tussen dit vliegveld en ons eigen Schiphol is absoluut onmisbaar. Het besef dat we nog niet thuis waren, werd pas duidelijk toen we in de aankomsthal geen familie aantroffen. We wisselden onze laatste Ringgit om voor dollars.

Al snel kwam ook het besef dat dit een keerpunt was in onze reis. Vanaf nu zou alles flink duurder worden en moesten we wat meer op de kleintjes gaan letten. Ook werd duidelijk dat het flink drukker zou worden. Waar we in Borneo vaak dagen geen toerist tegenkwamen, waren hier bijna alle hostels volgeboekt. Gelukkig konden we een familyroom vinden in een obscure backpacker vlak bij het station. Hadden wij nog geluk met vier muren om ons heen, er waren tientallen alternatievelingen die genoegen namen met een bedje in de buitenlucht. Veel van dat soort laid-back figuren zijn daar zelfs zo blij mee, dat ze daar ook vaak dagnelang niet meer uikomen. Wij daarentegen hadden niet het plan lang in bed te liggen en besloten diezelfde avond nog even naar het thuisfront te bellen via het internet. We belandden daarvoor in een typisch gamershonk, waar tientallen oververslaafde Aziaten non-stop zitten te gamen over het LAN-netwerk. Gelukkig kon de eigenaar van het “internet-café” zijn spelletje even op pauze zetten om ons met vierkante ogen aan te kijken. Hij begreep snel dat we de inlogcodes voor die ene overgebleven computer wilden hebben. Met Mario en Luigi al schreeuwend op de achtergrond spraken we met de achterban.

Hoe anders kun je een stad in slechts één dag verkennen, dan per sight-seeing bus? Juist, de volgende dag zaten we heerlijk op het dak van een dubbeldekker. Zo zagen we toch nog snel alle (architectonische) hoogtepunten van de stad, inclusief interessant commentaar van goede guides. Af en toe hopten we off voor een bezoekje aan één van de talloze shopping centres. De meest noemenswaardige was toch zeker het zes verdiepingen tellende electronicawarenhuis. Kochten we bijna de nieuwste Playstation widescreen, we hielden het uiteindelijk bij een simpele Skype-telefoon. ’s Avonds liepen we nog even over Orchard Road. Op zich is dat geen bijzondere locatie, behalve met de naderende kerstdagen, wanneer de hele straat overdadig versierd is om Singapore in de commerciele kerststemming te brengen. Om 23.45 zaten we voor de negende maal in het vliegtuig, ditmaal op weg naar Down Under!

Midden in de nacht kwamen we aan in Darwin. Vanwege het late tijdstip hadden we onze accomodatie daar al ruim op tijd geboekt. In de stortregen reden we slaapdronken naar de Alatai Apartments. Twee dagen deden we het rustig aan, kookten we voor het eerst zelf in onze eigen studio en wonnen we informatie in over nabijgelegen National Parks. Omdat de prijzen van georganiseerde reizen het budget ver over de kop zouden gooien, besloten we een auto te huren. We regelden er één voor een mooi prijsje (en heel belangrijk in Oz, unlimited kilometers!), claimden een extra dag voor hetzelfde bedrag en kregen zelfs twee upgrades naar full automatic Toyota Camry.

De extra dag gebruikten we om Darwin nog eens goed te verkennen en de drie dagen daarna deden we het Kakadu en Litchfield National Park aan. Het driehoekje Darwin-Kakadu-Litchfield-Darwin mag op een Australische landkaart klein ogen, het feit dat we die drie dagen ruim 1200 km reden geeft wel aan hoe groot het land in absolute zin is. Toch hebben we het autorijden absoluut niet als lang ervaren. Rijden over de eenzaam en verlaten Stuart Highway was eerder fascinerend dan het tegenovergestelde. Bovendien vonden we het links rijden een fluitje van een cent. Als gevolg vlogen die kilometers voorbij.

In Kakadu hebben we veel gewandeld. Het wandelen werd vaak beloond met prachtige uitzichten over het Kakadu landschap. Ditmaal lag de uitdaging van het wandelen niet zozeer meer in het klauteren (na Mt. Kinabalu lijkt alles een peulenschil), destemeer in weerstaan van de temperaturen (40graden) en de aanhoudende plaag van Outbackflies. In de meest extreme gevallen zaten er wel 30-40 vliegen om ons hoofd.

Officieel is December het begin van het regenseizoen, maar vanwege de aanhoudende regenval de weken voor onze aankomst, stonden veel wegen in het park nu al onder water. Dat was aan een kant spannend, want we hebben over floodways moeten rijden waar het water soms wel tot 40 cm hoog stond. Maar aan de andere kant jammer, want veel wegen waren daarom ook afgesloten. Waaronder de weg naar de Jim Jim en de Twin Falls, de bekendste watervallen in het park. Daarom hebben we de tweede dag een scenic flight gedaan. Niet voor niets, want in het wet season laat Kakadu zich het best vanuit de lucht bewonderen. We zagen de watervallen in al hun glorie. Omdat de rivieren overvol waren genoten we van zeer groene landschappen en zagen we de rock enscarpments van Arnhemland (jaja de Nederlanders waren ook hier!). Het is moeilijk te beseffen dat gedurende het dry season branden alles weer met de grond gelijk maken en het landschap totaal anders is. Reden genoeg om nog eens terug te gaan!

Na de vlucht zijn we doorgereden naar het ziekenhuis in Jabiru en hebben we een dokter naar Reiniers voet laten kijken. Hij had al een paar dagen last onder zijn grote teen tijdens het lopen. En met de dag werd de pijn vervelender. De dokter concludeerde dat er een onderhuidse blaar zat als gevolg van overbelasting tijdens de beklimming van Mount Kinabalu. Om de druk weg te nemen in de teen prikte ze een naald diep in de blaar en toen daar een onsmakelijke lading pus uitkwam, was al snel duidelijk dat er een flinke ontsteking zat. Gelukkig heeft een antibioticakuurtje zijn werk gedaan en loopt hij nu weer pijnvrij.

Onderweg van Kakadu naar Litchfield werden we verrast door een frill-necked lizard en golden tree snake. We besloten die avond te stoppen in Bachelor. Altijd weer spannend om ergens in het donker aan te komen zonder kaart en zonder idee wat er te vinden is. Met hongerige magen besloten we eerst voor hamburgers te gaan in een locale tavern. Dat waren dan ook meteen de lekkerste die we ooit ophebben (volgens Mar konden alle hamburger patties in The States niet tippen aan de “burgers with the whole lot” hier). Navraag voor een slaapplek bij de eigenaar van de tavern bracht ons bij de butterfly farm. Een boerderij waar normaal gesproken veel vlinders zouden zijn, maar geruchten gaan dat die al vijf jaar geleden zuidwaarts zijn vertrokken. Anywayz we werden ontvangen door een openhartige en dronken manager die ons graag zijn beste cabine gaf, gratis drank, maar onder de voorwaarde dat we een aantal potjes pool tegen hem speelden. Graag zelfs en we sliepen die nacht in het heerlijkste bed ooit (ja, het was een avond van superlatieven). Reinier keek die avond nog even een DVD’tje terwijl zijn voet in een emmer met zout water laag (doktersadviesje). Dat hij die emmer ’s nachts had omgeschopt merkte Marjolein de volgende ochtend tot haar ergernis toen ze al vòòr het douchen natte voeten haalde.

Litchfield national park hebben we die dag ervaren als een leuk pretpark. Elke paar kilometer rijden kon je uistappen om iets te zien, veelal een waterval waarin gezwommen kon worden. We hebben dan ook regelmatig een verfrissende duik genomen. Met nog natte zwemkleding reden we ’s middags terug naar Darwin om ’s avonds gelijk een filmpje en kerstfeestje mee te pakken. Een lange rij jongeren had onze aandacht getrokken, we sloten achter aan, en ook wij gingen de club binnen om te genieten van T.O.T. We waren in de naïeve veronderstelling dat het zou gaan om een onschuldig kerstfeestje, maar al snel zagen we optredens van jonge Hooters meisjes die zich wel heel gemakkelijk van hun kleding ontdeden. Blijkbaar waren we onderdeel van Tits On Tuesday. We namen onze eerste Tooheys (Extra Dry!!!) en aanschouwden het schouwspel een tijdje. Na twee uurtjes aandringen van Reinier vond Marjolein het ook wel welletjes en was het bedtijd.

Inmiddels 24 december stonden we weer op en was het tijd voor een trip naar Alice Springs. Er zijn verschillende manieren om die toch te wagen. De meest ongemakkelijke van allemaal is de bus, welke onder backpackers het goedkoopst wordt geacht. In principe is dat waar, maar toen we erachter kwamen dat het vliegtuig twee tientjes duurder was, maar ongeveer 17 uur sneller, was de keuze snel gemaakt. Veel plannen voor de dagen daarna hadden we nog niet, maar in Australië wijst alles zicht vanzelf wel. Bij aankomst op het vliegveld stond er een dikke, gezellige dame voor ons klaar om ons haar hostel aan te bieden. Het prijsje beviel, des te meer dat ze ons daar gratis heen bracht (bespaarde weer $34 taxikosten). Na het inspecteren van de double room (met TV!) waren we blij met de keuze voor Annie’s Place. De dame hielp ons verder met het boeken van een tour door het Red Centre (vanwege de enorme afstanden ditmaal maar geen eigen auto). Al snel bleek hoe druk het was en alle operators bleken voor lange tijd volgeboekt. Na drie keer bellen vond ze toch twee plekken bij Connections, alleen moesten we wel direct de dag daarna 5.45am vertrekken. We hadden onze eerste kerstdag in principe rustige ingepland, maar zagen de charme van kerst op Uluru (Ayer’s Rock) ook wel zitten. We gingen direct akkoord.

Onze driedaagse tour was in een woord geweldig. Alle toeristische hoogtepunten, avontuur, leuke groep en fantastische gids. Miquel was multifunctioneel. Niet alleen was hij een goede chauffeur, hij was informatief en praatte ons gedurende iedere rit helemaal bij over het landschap, dieren en aboriginal sagen. Hij kookte bovendien een aantal zeer smakelijke maaltijden voor de hele groep. Op dag een stopten we op een aantal cattle stations, zo karakteristiek voor de Outback! We reden via The Olgas en stopten voor zonsondergang bij Uluru. Miquel deed zijn best om een klein kerstfeestje te organiseren en stalde een tafel uit met wijn en chips. In tegenstelling tot wat dit verslag misschien doet vermoeden, dat kerstgevoel hadden we volstrekt niet. In het dorre landschap is geen plaats voor dennenbomen, chips zijn lekker, maar net geen kalkoen of konijntje. En omdat het kwik was opgelopen tot 40 graden was al onze hoop op enige sneeuwval verdwenen. Maar wees verzekerd dat we toch hebben genoten! Dat stukje zandsteen dat door de natuur 300 meter boven het landschap omhoog is geduwd, is betoverend en de ook de reden waarom de daar de volgende ochtend om 4.15am ons bed voor uitkwamen. Om de extra calorieën van de avond ervoor te verbranden stond er een 9,4km base walk op het programma om Uluru heen. Het stukje zandsteen werd opeens een forse aardkloot. Zeker toen Reinier al na een half uur op het punt stond een zak tuinaarde open te scheuren. Zonder toiletvoorzieningen in de buurt heeft hij meerdere malen overwogen om Uluru eens flink te bemesten. Niet alleen was dat vrij nutteloos geweest, er groeit namelijk niets, bovendien zou het vrij respectloost zijn geweest. De religieuze betekenis van Uluru voor Aboriginals is de reden dat toeristen niks mogen meenemen en zeker ook geen souvenirs mogen achter laten. Er zat dan ook niks anders op dan met samengeknepen billen anderhalf uur verder te lopen. Het is vast niet zo verassend om te vermelden dat we verreweg als eerste aankwamen. Na een lesje aboriginal art vervolgden we onze weg naar een camping plaats vlakbij King’s Canyon. De gids Miquel maakte en kampvuur en we aten heerlijk zelfgemaakt brood en sweet chilli chicken. De tweede nacht sliepen we iets beter, omdat een flinke regenbui voor wat afkoeling in de tent zorgde. We mochten uitslapen vandaag, ditmaal ging de wekker om 5.45am. We begonnen de ochtend weer actief met een wandeling door King’s Canyon. Dit reusachtige gesteente is schitterend van het kleur in het volle zonlicht. Een zwemgelegenheid deed zich aan bij de Garden of Eden en we maakten ons op voor de terugreis richting Alice Springs. Een laatste duik in het water bij Helen Gorge en we namen afscheid van de gids en de rest die de vijfdaagse tour deden.

Eenmaal terug in Alice Springs hebben we met Robert en Brigitta (een ander Nederlands stel van de tour) heel gezellig een hapje gegeten bij Bojangles. Dit restaurant staat bekend om de mixed grill, welke echt geprobeerd moest worden. In Nederland bestaat dit gerecht uit kip, varken, lam en rund, maar in Australië is dat iets anders. Voor het eerst aten we kameel, kangoeroe, krokodil, emu en waterbuffel. Sommige waren op zijn minst gezegd apart te noemen. De laatste dag in Alice Springs vervulden we met uitslapen (mag het een keertje), wassen en we maakten ons op voor de vliegreis naar Sydney.