Maleisisch Borneo: Sabah

De reisverhalen op onze blog hebben vaak de neiging wat lang uit te vallen. Vergeef ons, we hebben vaak niet de tijd om het kort op te schrijven. Gezien onze avonturen in Sabah, het tweede en tevens het laatste Maleisisch district op eiland Borneo, zal ook dit verhaal geen korte anekdote worden. Hopelijk ervaart u het nog niet als (te) langdradig. Let’s give it a shot. 

Midden in de nacht kwamen we aan op het Kota Kinabalu Airport. We waren slim geweest om van te voren een hostel te boeken met gratis airport pick-up service. Maar tussen alle naambordjes zagen we de onze niet staan. Blijkbaar had een online reservering plus telefonische bevestiging niet zijn weg gevonden naar de juiste personen. Gelukkig vonden we snel een taxi en hebben we de gerelateerde (emotionele) schade teruggevorderd tijdens de check-in. We sliepen die nacht heerlijk in de Summer Lodge. 

De volgende ochtend lieten we eerst de was doen. Je betaalt daarvoor per kilogram en doet er slim aan om te vermelden dat je liever niet wilt dat je eigen naam op alle kledingstukken wordt geschreven ter identificatie (leve de lonely planet!). Onze grote hoeveelheid vieze kleding maakte een privé wasje mogelijk en dan hoeft dat gelukkig niet per se. We besloten daarna door te lopen richting de KK ferry terminal. Het plan was om vandaag Marjolein eens een extra glimlach op het gezicht te bezorgen door een dagje op het strand te slijten. 

Het Tunku Abdul Rahman National Park bestaat uit vijf eilanden en ligt op een twintig minuten varen van het vaste land. Wij kozen Mamutik als onze bestemming en hebben die middag heerlijk gelegen op een wit strand met azuurblauw water en goede snorkelgelegenheid. Het (levende) korel en vele tropische vissen waren de reden waarom we eigenlijk meer uren op het water hebben doorgebracht. Een eerste ontmoeting met jelly bugs bezorgt ons nog steeds de kriebels. Ze haalden nog net niet het bloed onder onze nagels vandaan, maar vooral de scheenbenen waren het slachtoffer. De avond hebben we afgerond met een bioscoopbezoekje en we stelden vast dat de Maleischische kwaliteitseisen met betrekking tot beeld en geluid iets anders zijn.  

De volgende dag zag er ongeveer hetzelfde uit, ditmaal kozen we het eiland Manukan en hebben we nog minder gedaan (moesten ons inhouden om niet nog een wandeling rond het eiland te maken). We ontmoetten twee aardige Zweden en besloten met hun te gaan dineren. Omdat we hun hadden ingeschat als backpackers en geen zin hadden in een eindeloze Nederlands-Europese vergadercultuur, gaven we hun alleenrecht in het uitkiezen van een restaurantje. “Doe maar net of wij er niet zijn”, horen we onszelf nog zeggen. Ach, dan kan je er natuurlijk donder op zeggen dat ze uitgerekend het duurste Indiase restaurant uitkiezen aan het waterfront. Het eten was lekker, maar we lachten als een boer met kiespijn de rekening tegemoet. AU! :) 

Origineel gezien zouden we ons gaan opmaken voor een bezoekje aan het Mount Kinabalu National Park. Omdat accomodatie aldaar voor een aantal dagen volgeboekt was, hebben we toen abrupt het reisschema omgegooid. In plaats daarvan vlogen we daarom ’s ochtends direct naar Sankan. Het bleek een ochtend te zijn van extremen. Om 7.15am zaten we in het luchtruim, om 8.15am zaten we in de bus richting het centrum van de stad en een uurtje later kon de mevrouw van het visitor center ons ontvangen. We vroegen haar wat er in Sandakan e.o. zoal te doen was. Enthousiast probeerde ze ons jungle tochten te verkopen en een stadswandeling aan te raden voor nog diezelfde dag. Niet geheel onder de indruk vroegen we verder en zo noemde ze het turtle island. Volgens haar niet meer mogelijk op dezelfde dag. “Waarom niet dan?”, vroegen we nonchalant. “Omdat de boot om 9.30am vertrekt en dat over 8 minuten zover is.” “Geef ons het nummer maar, we regelen wel wat.” En zo gebeurde het. We belden de rederij, vroegen of ze nog plek hadden en of ze vervolgens vijf minuten langer konden wachten. We regelden snel een taxi, betaalden de chauffeur een dollar extra en hij drukte zijn gaspedaal maximaal in. We spoten naar Chrystal Quest en kwamen precies 9.30am aan. Dat we met onze vliegtuigoutfit niet gekleed waren voor een tropisch eilandbezoek tot daar aan toe, iets vervelender was dat we in alle haast vergeten waren geld op te nemen. Ja, daar sta je dan. De medewerkers van Chrystal Quest raadden ons aan de volgende dag terug te komen. Nog niet helemaal van de kaart geslagen, stelde Reinier uiteindelijk voor zijn paspoort te overhandigen als deposito. De aanhouder won en we zaten 9.35am met 320 PK op weg naar turtle island.

Ons eiland Selingan was een van de drie eilanden die samen een nationaal park vormen. Het doel is om met deze beschermde status de zeeschilpaddenpopulatie weer op peil te brengen. Elk eiland laat dagelijks een aantal bezoekers toe die getuige mogen zijn van het nesting en hatching proces. Wij dus ook.

Na een lekker middagje zonnen en snorkelen, maakten we ons op voor het diner. Drankjes konden we helaas niet contant betalen (er was geen ATM op het eiland) en zo hadden we opeens een heuze kamerrekening geopend. Na een paar uurtjes keuvelen riep de ranger ons op om naar het strand te haasten. Daar zagen we een forse green turtle eieren leggen. Discovery channel werd even werkelijkheid. De moederschilpad legde een respectabel aantal van 105 eieren, die vervolgens in een emmer werden verzameld en elders op een veilige plek werden herbegraven. Die avond mochten we het strand niet meer op om de natuur de natuur te laten. Hoewel toch nog een keer. Ditmaal zagen we hoe tientallen net uitgekomen babyschilpadjes (hatchlings) werden vrijgelaten om hun weg naar zee te vinden. Dat doen ze niet allemaal even handig (het zag er af en toe zelfs wat onbeholpen uit) en het is daarom niet verwonderlijk dat slechts vijf procent het overleefd. We hebben ze succes gewenst op hun levenspad.

De volgende ochtend ging de wekker 5.30am, want we zouden vroeg vertrekken terug naar Sandakan. We deelden een taxi met een Kroatisch stel, want zij hadden dezelfde plannen voor de dagen daarna. Terwijl Marjolein bezig was met het uizoeken van een jungletour, reed Reinier terug naar ATM en Chrystal Quest, er moest immers nog betaald worden. Omdat de nacht daarvoor op het eiland de elekriciteit had gehaperd, besloot hij eens flink te gaan klagen. Dat wierp zijn vruchten af, want we kregen 50% van de accomodatiekosten vergoed. Reinier moest daarvoor wel een officiele complaint letter opstellen met handtekening en stempel. Het financiele meevallertje konden we goed gebruiken voor de jungletour die Marjolein inmiddels geboekt had. Ze had gebeld met Uncle Tan’s en had te horen gekregen dat we de volgende dag konden vertrekken. Op dat moment was het nog vroeg in de morgen, maar we besloten de rest van de dag in bed door te brengen. We regelden een superior room voor een vriendenprijsje en claimden een gratisch DVD-speler en ongelimiteerde toegang tot de gehele DVD-collectie. Na drie films holde Reinier naar de KFC en vijf minuten later snackten we tussen de lakens.

De volgende ochtend vertrokken we per taxi naar Sepilok. Niet alleen was dat ons vertrekpunt voor Uncle Tan’s, maar het park herbergt ook één van ’s werelds bekendste opvangcentra voor Orang Utangs. In Kuching hadden we iets soortgelijks gedaan, maar ook deze mogelijkheid grepen we direct aan. “ The Man of the forest” genoten hier ogenschijnlijk ook van hun ontbijt: melk en fruit. Meerdere malen werd de voedertijd iets interactiever, wanneer een aap zich onbevreesd op het viewing platform begaf. Stoere vent die dan blijft staan voor die ene ultieme foto. ’s Middags was het dan zover en kwam er een busje van Uncle Tan’s aanrijden. Deze operator is absoluut aan te raden voor jungletours over de Kinabatang rivier. De gidsen zijn ervaren, het eten is fantastisch en de locatie van de accomodatie uniek. Maar ook zeer Spartaans, we sliepen de aankomende twee nachten in een dorpje van houten hutjes op palen, waar twee dunne matrasjes voor ons klaar lagen met een verplicht muskietennet daaroverheen. We hadden geluk dat we überhaupt droog lagen, want vanwege hevige regenval stond het water zo hoog dat we nu zelfs per boot het dorpje konden bereiken (normaal word je twintig minuten ervoor afgedropt en moet je de rest lopen). De drie dagen kunnen we beschrijven aan de hand van een aantal hoogtepunten:

• indrukwekkende morning en night bootsafari’s waarin veel verschillende dieren gespot zijn;
• driemaaldaags eten in buffetvorm;
• tot aan je middel in het water vol met bloedzuigers tijdens de nightwalk;
• gaten in broek en backpack, omdat de ratten al knagend de weg hadden gevonden naar Marjoleins koekjes;
• tarantula’s, koningsschorpioenen en transparante kikkers.

Ondanks twee slapeloze nachten was er geen tijd om uit te rusten, want er moest een berg beklommen worden. Welteverstaan, de hoogste berg van Zuidoost Azië. We reisden daarom per bus af naar het Mount Kinabalu NP. Bij aankomst zochten we in het pikkedonker een slaapplek buiten het park, om de kosten te drukken. We moesten daarvoor wel even naar het volgende dorpje lopen, wat niet op een steenworp afstand lag. De volgende ochtend regelden we onze climbing permit, gids en ons transport naar het startpunt. Vol goede moed grapten we nog dat we onze gids er wel uit zouden lopen. Hoezeer we ernaast zaten bleek al na de eerste 500 meter. De weersomstandigheden werkten extreem in ons nadeel. Het was nat, koud, glibberig, geen zicht en iedere stap was behoorlijk steil. Na één kilometer toonde Reinier zich een echte gentleman en nam de rugtas van Marjolein over, waardoor hij met 18 kilo op zijn rug verder ging. Wat Marjolein erdoorheen trok was de briljant opmerking van Reinier na 2,5 km, “Eigenlijk ben je er al, want nu we bijna over de helft zijn, is terugkeren ook geen optie meer.” Marjolein dacht alleen maar, “Houd je kop met je cynische opmerkingen, anders krijg je nog 55 kilo op je rug!” Na vijf uur zwoegen bereikten we ons eindstation en rustpunt voor die nacht, Laban Rata. Om drie uur ’s nachts stond Reinier te springen om de top te beklimmen. Marjolein draaide zich liever nog één keer om. Omdat alleen Marjolein nog een droog setje kleren had, liep Reinier als een volstrekte joepie met haar kleren naar de top. Zo was ze er toch nog een beetje bij!:) Om 5.00am stond Reinier doorweekt op de top en kon door de bewolking alleen zijn eigen neus nog zien. Normaal zou je wachten tot de zonsopgang, maar door de slechte weersomstandigheden besloten hij en de gids na vijf minuten om te keren. Om 6.45am dook Reinier bij Mar in bed en zei dat ze behalve een sportieve prestatie niks gemist had. Twee uurtjes later begonnen we aan de afdaling. Spekglad was het af en toe, want het bleef die dag onafgebroken regenen. Vroeg in de middag kwamen weer bij het punt waar we die dag daarvoor begonnen waren. Alleen hebben we daar wel grofweg 10.000 traptreden voor moeten overwinnen. Daarmee kwam een einde aan het letterlijke hoogtepunt van deze reis en dit verhaal.